De vakantie is voorbij. Vandaag vindt de verlossing plaats;
we gaan naar huis! Met een dubbel gevoel maak ik alles netjes voor de volgende
keer. Ook is manlief geholpen als hij vandaag nog niet hoeft te koken en de
boel is schoongemaakt.
Waarom nou toch dat dubbele gevoel?
Straks zijn we weer een gespleten gezin. Papa aan boord en
mama met Draak en Dromer thuis. Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid, maar dit
went gewoon niet.
Het gevoel hangt stiekem toch ook aan een voordeel van dat
aan boord zijn: tijd voor elkaar. Soms wel wat TE veel (waarom is er hier
toch geen behang!?), maar aan boord heb ik zeker weten tijd voor het in elkaar flansen
van cupcakes, met lekkende glazuurzakjes en suikertjes die overal heen
stuiteren. En de kids vinden het prachtig. Papa geniet vanuit zijn stuurstoel. En
ik geniet dus ook. Die droge hap deeg neem ik maar voor lief.
Spelletjes, kleuren, kevers bestuderen, haren vlechten, doen alsof we hondjes
zijn, heel veel applaus geven voor heel veel dans- en zangoptredens. Op het
water hoort toch niemand je.
En einde vakantie en weer alleen thuis met de kids betekent
tempo ophogen. En dat tempo was daar op dat saaie stuk ijzer juist in zo’n
lekker relax-standje gekomen. Moest wat afkicken, ok, maar toch. Vanaf morgen
weer rennen en vliegen met school, crèche, werk, huishouden, koken, sporten en
oh ja… slapen.
Elk nadeel heb zijn voordeel. Dooddoener ten top. Maar waar.
Stroomt er dan toch iets nats door de aderen van deze walrot? Wanneer mogen we
weer naar boord?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten